بلخره 15 فروردینه و داریم برمیگردیم تهران منم ک طبق معمول دل گیر اینبار وااقعانا امید...اینبار واااقعا بی انگیزه بی حس از همه ی بلاهایی ک سرم اومدکاش میشد دویید و فرار کرد اونقدر دویید ک الزایمر گرفت...بی حسسس تریننننمممم انگار شادی ها از من فرارین ولی در نامیدی بسی امید است خیرو خوشی بظاهر محالم هم اکنون عیان میگردد. 

و بی نهایت ب خدا التماسس میکنم که قبلمو پر ازنورامید کنه و دلمو شاد

باز هم تولدم شد و چند سال گذشت...
چند سالِ دیگر
باید بگذرد تا من در مرور تمامیِ خاطره های برباد رفته ام
وقتی آرام و مهربان از کنارت رد میشوم
که پُرم از حرف؛
گلایه ها؛
دلتنگی هایی که بیخِ گلویم چسبیده؛
و دوست داشتن هایِ نگفته...
تنم نلرزد...
بغضم نگیرد؛
و یک جا فروکش نکنم؟
چقدر دیگر باید بگذرد
آنقدر قوی باشم
که وقتی از کنارت رد میشوم
بی هوا در آغوشت پناهنده نشوم؟
بیشتر که فکر می کنم میبینم هر چقدر هم که بگذرد باز دلم پیش تو می‌ماند
و آنجاست که می‌توان گفت همیشه همه چیز را زمان نمی‌تواند درست کند

بدترین روزای زندگیمو میگذرونم البته شاید بدتر ازینم میتونست باشه ک قطعا میتونست.

فک نمیکردم کرونا تا این حد  میتونه ادمو از بین ببره . امروز بلخره از رخت خوابی ک  مدام خیس عرق میشد بلند شدم.. کرونا جسممو ک چ عرض کنم روحمم داغون کردزندگیمو داغونتر کرد...از کارم با اون صابکار بداخلاقم منو انداخت...پس فردا تولدمه خدایا امسال چ تولدی بشه پارسال کجا امسال کجا؟ من داغوون ترینمممم

بیخودم منتظر تبریک گفتنشم تو زندگی من اتفاق خوب مرده و هیییچ وقت نخواهد افتااد..من بدبخت ترینم

تا حالا شده هیچ کسو نداشته باشی؟

شایدم اونقد تنها نباشم ولی تنهام تنهای تنها 

انقدر غصه ته دلم هست ک نمیدونم کجای دنیا برم تا خلاص شم از دست خودمم از خودم خستم دیگ نمیتونم ناله های این دل بدبختمو تحمل کنم چرا انقد بی کسم خدا

چراا انقد تا امیدم خدا چرا انقد من بیچارم تو این لحظه.ّّ.

بعضی وقتا دیگگگ هیچ کاری از دست ادم برنمیاد

از غصه دارم میترکممم چجوری تنهایی این همه غصرو تحمل کنم

ای رفیق کسی ک رفیقی ندارد

ای ارام دل ها 

ای تسکین دهنده غصه ها

و من باز هم دلم خونه و پا تو این وب گذاشتم نمیدونم چرا فقط عادت دارم غصه هامو بنویسم 

اما امشب وااقعا دلم خوونه همه ی امیدم پر کشیده 

بمن بگو ای دوست با چی حالمو خوب کنم؟